پاورپوینت شیوه معماری پارسی

این پاورپوینت شیوه معماری پارسی را بررسی می کند، از ویژگی های منحصر به فرد آن در دوران هخامنشیان گرفته تا اصولی همچون مردم واری و پرهیز از بیهودگی، با تأکید بر آرايه ها، تزیینات و جاذبه های معماری این دوره.

شیوه معماری پارسی

شیوه معماری پارسی، که در دوران هخامنشیان به اوج خود رسید، نه تنها نمایانگر مهارت های فنی معماران آن دوران است، بلکه اصول فرهنگی و اجتماعی عمیقی را در خود جای داده است. این شیوه معماری که از قرن ششم پیش از میلاد تا حمله اسکندر به ایران گسترش یافت، تأثیرات متعددی از هنر و معماری سایر ملل داشت و در عین حال ویژگی های منحصر به فردی را با خود به ارمغان آورد.

اصول معماری ایرانی

هنر و معماری ایران از دیرباز ویژگی های خاصی داشت که در نمونه های مختلف این هنر نمایان است. این اصول عبارتند از: مردم واری، پرهیز از بیهودگی، نیارَش، خودبسندگی و درون گرایی.

مردم واری

اصول مردم واری در معماری ایرانی به معنای رعایت تناسب میان اندام های ساختمانی با اندام های انسان و توجه به نیازهای او در هنگام ساخت و طراحی ساختمان ها است. معماران ایرانی همواره تلاش می کردند ساختمان ها به گونه ای طراحی شوند که به راحتی و رفاه ساکنین کمک کند و نیازهای آنان را تأمین نماید. در حقیقت، در معماری ایرانی همیشه اهمیت بالایی به ایجاد فضایی راحت و متناسب با ویژگی های انسان داده شده است.

پرهیز از بیهودگی

پرهیز از اسراف و تلاش برای استفاده بهینه از منابع در معماری ایرانی یک اصل اساسی بوده است. معماران ایرانی همواره بر این باور بودند که هر جزئی از ساختمان باید هدفی مشخص و کاربردی داشته باشد. آنها از کارهای بیهوده و هزینه های غیرضروری در طراحی و ساخت و ساز پرهیز می کردند تا علاوه بر رعایت زیبایی، به بهینه سازی منابع نیز توجه داشته باشند.

نیارَش

در معماری ایرانی، نیارَش به دانش ایستایی، فن ساختمان و مصالح شناسی اشاره دارد. این واژه بیانگر کاربرد دقیق و اصولی مصالح برای ساخت بناها و حفظ استحکام آنها است. در دوران هخامنشیان، استفاده از تکیه گاه های چوبی و ستون ها به عنوان ارکان اصلی بناهای بزرگ مانند تخت جمشید مورد استفاده قرار می گرفت که نشانگر دقت و مهارت معماران در به کارگیری دانش ساختمانی بوده است.

معماری پیش از پارسی

پیش از ورود آریایی ها به ایران، اقوام و ملت هایی در این سرزمین سکونت داشتند که دارای معماری پیشرفته ای بودند. یکی از مهمترین نمونه های این معماری می توان به تپه زاغه اشاره کرد که یکی از نخستین مراکز استقرار کشاورزی در ایران است و از اواخر هزاره هشتم تا اواسط هزاره پنجم پیش از میلاد به عنوان یک مرکز مهم شناخته می شد.

شیوه معماری پارسی

شیوه معماری پارسی از دوران هخامنشیان آغاز شد و ویژگی های خاص خود را از ترکیب عناصر معماری و هنری اقوام مختلف به دست آورد. یکی از مهم ترین ویژگی های این شیوه، همکاری هنرمندان و معماران از سرزمین های مختلف در پروژه های ساختمانی بود. از مهمترین شاخصه های این دوره می توان به استفاده از طرح های سنگی، ستون های عظیم و طرح های هندسی ساده و زیبا اشاره کرد.

نیارَش و طراحی فضاها

در معماری پارسی، آسمانه تخت با تیر و ستون اجزای اصلی ساختمان ها بودند. طراحی سقف های چوبی با تکیه بر تیرهایی بزرگ، دهانه های بزرگ را می پوشاند. در تخت جمشید، دهانه های بین دو ستون به حدود 6 گز (حدود 40 متر) می رسید، که این ویژگی در آن دوران بی سابقه بود. طراحی دقیق و هنرمندانه این بناها از جاذبه های شیوه معماری پارسی است که علاوه بر زیبایی، عملکردی عالی نیز داشته است.

آرايه ها و تزیینات معماری

آرايه ها در معماری ایرانی معنای خاصی دارند و استفاده از سرستون ها در تخت جمشید نشان دهنده ترکیبی از فرهنگ های مختلف است. سرستون ها در معماری ایران به ویژه در بناهای هخامنشی، نشان دهنده تطابق دقیق اصول مهندسی و زیبایی شناسی است. این سرستون ها در دوران مادها در دخمه ها کنده شده بودند و در نهایت به شکلی پیشرفته در تخت جمشید به کار گرفته شدند.

پاسارگاد: شاهکار معماری پارسی

پاسارگاد یکی از مهمترین آثار معماری هخامنشیان است که در میان شیراز و اصفهان قرار دارد. این مجموعه شامل کاخ ها و باغ هایی است که با دقت و مهارت طراحی شده اند. باغ های پاسارگاد به ویژه در دوران هخامنشیان نماد سلطنت و شکوه این تمدن بودند. ساختار باغ ها به گونه ای طراحی شده بود که علاوه بر ایجاد فضایی مفرح برای پادشاهان، نمایانگر اقتدار هخامنشیان نیز بود.

آپادانا: آینه ای از معماری پارسی

مجموعه کاخ داريوش در تخت جمشید یکی از نمونه های بارز شیوه معماری پارسی است که شامل تالارهای مختلف مانند تالار آپادانا می شود. طراحی این کاخ با سه ایوان ستون دار و استفاده از ستون های عظیم و سرستون های منحصر به فرد، نمایانگر پیشرفت های عظیم معماری در دوران هخامنشیان است. این ویژگی ها از همان ابتدا نشانگر اهمیت و قدرت سیاسی و فرهنگی ایران در آن زمان بوده است.